Hoe gaat het...

Of misschien, hoe het niet gaat.

Ik ben op een streng dieet van verdriet en stress. Rouw, shock en angst trekken aan de zoom van onze hechte gemeenschap. Dit is een klein land, iedereen kent iedereen. Of je kent iemand die iemand kent.

Het gevoel van onveiligheid is heel, heel reëel. Het sijpelt het dagelijks leven binnen als melk in hete koffie. Elke bus die stopt, doet je ineenkrimpen bij de gedachte dat er weer een sirene afgaat. Een dichtslaande deur doet je opschrikken. De kinderen spelen 'agent en gevangenen'. en oefen het vechten met geïmproviseerde wapens om te proberen een denkbeeldige grip op de situatie te krijgen. Je peilt terloops of de inkomende raketontploffingen dichtbij of ver weg zijn. Het is geen manier van leven, maar het is onze realiteit.

Ik klaag niet.

Ik ben heel erg gezegend. Om te leven. Om betekenisvol werk te doen.

Ik wil deze donkere periode met je delen, omdat het bij het leven hoort. Mijn leven. Het zal beter worden, zoals altijd. Iets met na de regen komt zonneschijn. Maar het zal tijd vergen.

Vandaag twee weken geleden. Op zaterdag hebben we onze telefoons niet aan en kijken we ook geen televisie, maar om half zes waren de explosies en sirenes in de verte bekend en al snel begon de molen van geruchten zich te verspreiden. Wat een heilige rustdag had moeten zijn, en de viering van ons heilige boek en een van onze belangrijkste feestdagen, veranderde in een dag van angst. De zondag werd doorgebracht in totale shock en ongeloof toen we getuige werden van de enorme omvang en diepte van deze tragedie.

Er was een leven vóór deze dag, er is een ander leven daarna. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.

De volgende twee weken zijn voorbijgevlogen. Ik bood aan om sandwiches te maken voor de troepen. Ik ontdekte dat eten maken niet mijn sterkste punt is. Toen werd ik gevraagd om te helpen met het verven van Tzitzit-shirts (normaal wit, moeten groen zijn voor de soldaten) en ik wist dat dit mijn manier zou zijn om in de last te delen.

Ik, in Tel Aviv, voor de wasplaats waar ik verf

Ik begon met 300 shirts. Mijn atelier stond vol met dozen. Ik heb er nu 900 geverfd. Ik heb er nog 400. Een leger van andere vrijwilligers neemt batches mee om de touwtjes aan de shirts te binden.

Ik begon in mijn studio en verhuisde naar een heel erg oude industriële wasmachine in een van de meest walgelijke buurten van Tel Aviv. Ja, er waren raketten terwijl ik aan het verven was. Ja, ik ben lichamelijk en geestelijk uitgeput.

Deze week, terwijl ik wacht tot alle hemden klaar zijn met de touwtjes, zal ik proberen mijn studio te herstellen, die helemaal niet in werkbare omstandigheden verkeert. In de haast om het werk gedaan te krijgen, hebben we de dingen willekeurig opzij geschoven en is alles bedekt met kleurstof.

G'd zegene mijn assistent Yael die gewoon bleef werken en de dingen (en bestellingen!) drijvend hield terwijl ik dozen, emmers en natte hemden sleepte.

Dit is de foto die me nog een tijdje zal bijblijven...Mijn assistent bij het werken met de gevaarlijke machine, Gabriël, zet zijn Thorastudies voort terwijl de machine 100 overhemden aan het draaien is .

Deze huidige situatie betekent ook dat ik mijn twee weken durende werkbezoek aan Indonesië moest annuleren. Wat een absoluut hoogtepunt van mijn werk had moeten zijn, een interculturele gemeenschapsuitwisseling van kennis en een geweldige sfeer, het ontmoeten van mensen met wie ik al heel lang praat, werd met één klik op de knop gewist. Ik weet zeker dat we elkaar weer zullen ontmoeten, maar op dit moment was het gewoon niet eerlijk tegenover mijn familie en echtgenoot om ze alleen te laten. We staan samen in dit leven.

Ik heb de interviews die daar zouden plaatsvinden voor een film over giftige mode, verplaatst. Het team zal nog steeds de prachtige Indonesische botanische printgemeenschap in hun opnames betrekken, precies zoals ik wilde .

Blijf veilig, lieve mensen. Doe iets aardigs voor een willekeurig iemand. Ik bid dat het allemaal snel voorbij is en dat we kunnen terugkeren naar ons nieuwe 'normaal'.